Σύμφωνα με το ΥΠΕΠΘ και το αναλυτικό πρόγραμμα φυσικής αγωγής «η φυσική αγωγή στο γυμνάσιο και στο λύκειο αποσκοπεί με τις γυμναστικές, αθλητικές και άλλες κινητικές δραστηριότητες, να αναπτύξει ισόρροπα και αρμονικά τις σωματικές, ψυχικές και πνευματικές δυνάμεις των μαθητών και να τους καταστήσει ικανούς να ενταχθούν αρμονικά και ωφέλιμα στο κοινωνικό σύνολο». Η έννοια λοιπόν της φυσικής αγωγής περιλαμβάνει σήμερα εκτός από την αγωγή του σώματος και την αγωγή και άλλων παραμέτρων της ανθρώπινης προσωπικότητας. Έτσι οι επιμέρους στόχοι του αναλυτικού προγράμματος είναι ο κινητικός, ο βιολογικός - υγιεινός, ο βιωματικός, ο κοινωνικός - ηθικός και ο πνευματικός - γνωστικός.

Είναι φυσικά εύκολα κατανοητό, ακόμη και από κάποιον που δεν έχει καθόλου σχέση με το μάθημα της φυσικής αγωγής, ότι οι παραπάνω στόχοι είναι πολύ δύσκολο, ίσως και αδύνατο, να καλλιεργηθούν όλοι μαζί και ταυτόχρονα να δώσουν θετικά αποτελέσματα, δηλαδή, να επιτευχθούν, ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη μας τα περιορισμένα μέσα που υπάρχουν στο σχολείο καθώς και τις στάσεις των μαθητών ως προς το μάθημα της φυσικής αγωγής, ιδίως στο λύκειο.

Σύμφωνα με ειδικούς του κλάδου μας, η επιστήμη της φυσικής αγωγής, όπως και κάθε άλλη επιστήμη, αναπτύσσεται με ταχύτατους ρυθμούς σε όλα τα επίπεδα και τους επιμέρους τομείς. Γνώση παλαιότερη των πέντε ετών θεωρείται παρωχημένη. Άρα, το αναλυτικό πρόγραμμα φυσικής αγωγής πρέπει να αλλάξει και να επαναδημιουργηθεί σύμφωνα με τις ανάγκες και τις απαιτήσεις της εποχής μας. Και αυτό γιατί έχει διαπιστωθεί ότι η φυσική αγωγή ελάχιστη διαφορά προκαλεί στη ζωή των μαθητών/τριων μετά την αποφοίτησή τους από το σχολείο, κυρίως επειδή δεν είναι παρακινημένοι και προσανατολισμένοι στη δια βίου άσκηση για καλή φυσική κατάσταση, για ευεξία και υγεία.

Το ότι οι μαθητές μας, αλλά και γενικότερα οι πολίτες αυτής της χώρας δεν είναι προσανατολισμένοι στη δια βίου άσκηση για καλή φυσική κατάσταση, ευεξία και υγεία, φαίνεται από τις έρευνες που έχουν γίνει και αφορούν τα καρδιαγγειακά νοσήματα και την παχυσαρκία. Στην ανατολή του 21 ου αιώνα οι θάνατοι από καρδιαγγειακά νοσήματα τείνουν να γίνουν η πρώτη αιτία θανάτου στον κόσμο. Οι δυο κυριότερες αιτίες είναι οι καρδιοπάθειες και τα αγγειακά εγκεφαλικά επεισόδια. Στις ανεπτυγμένες χώρες τα νοσήματα του καρδιαγγειακού συστήματος είναι υπεύθυνα για το 50% περίπου των συνολικών θανάτων. Κυριότερη έκφραση της καρδιαγγειακής νόσου είναι η στεφανιαία νόσος. Είναι μια σοβαρή και συχνή πάθηση της καρδιάς που οφείλεται σε σκλήρυνση και στένωση των στεφανιαίων αγγείων, τα οποία διοχετεύουν αίμα στον καρδιακό μυ. Τα τελευταία χρόνια έχει αναγνωριστεί ότι η στεφανιαία νόσος ξεκινά ήδη από τη νεαρή ηλικία (μέσα στην πρώτη δεκαετία της ζωής) και εξελίσσεται σιωπηλά επί δεκαετίες, για να εμφανίσει συμπτώματα γύρω στην 5 η και 6 η δεκαετία της ζωής. Είναι επίσης εμφανές ότι η καρδιακή νόσος δεν είναι αναπόφευκτη. Στην πραγματικότητα είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων συνηθειών ζωής, οι οποίες, αν υποστούν αλλαγή ή τροποποίηση, μπορούν να προλάβουν ή να διακόψουν την πορεία της ασθένειας.

Από την άλλη, η παιδική παχυσαρκία αποτελεί ιατρικό και κοινωνικό πρόβλημα της εποχής, έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις στο δυτικό κόσμο και στη χώρα μας, τις τελευταίες δεκαετίες, και αναπτύσσεται με τη μορφή χρόνιας παιδικής πάθησης. Ένας μεγάλος αριθμός μαθητών είναι παχύσαρκοι εξαιτίας κυρίως της έλλειψης άσκησης και δυστυχώς τα παχύσαρκα παιδιά εξελίσσονται σε παχύσαρκους ενήλικες. Επίσης η έλλειψη άσκησης σε συνδυασμό με την κακή διατροφή και τον καθιστικό τρόπο ζωής συσχετίζεται παθογενετικά με σημαντικό αριθμό νοσημάτων πέρα από την παχυσαρκία, όπως είναι ο σακχαρώδης διαβήτης και η αρτηριακή υπέρταση.

Δόθηκε έμφαση αναφέροντας όλα τα παραπάνω στο μεγάλο ιατρικό και κοινωνικό πρόβλημα που έχει ήδη δημιουργηθεί λόγω του σύγχρονου τρόπου ζωής και των απαιτήσεων, κυρίως εργασιακών, της σημερινής κοινωνίας. Όλα τα παραπάνω όμως μπορούν να εξαλειφθούν, να απαλειφθούν, κυρίως αν αλλάξουν οι στάσεις και οι συμπεριφορές των ατόμων απέναντι στην άσκηση - άθληση. Γίνεται λοιπόν επιτακτική η ανάγκη δημιουργίας προγραμμάτων παρέμβασης σε θέματα υγείας και όχι μόνο, από πολύ μικρές ηλικίες, ώστε να καταστεί δυνατόν τα παιδιά να αποκτήσουν τέτοια συμπεριφορά στον τρόπο ζωής και την διατροφής τους, που να επηρεάζει θετικά την υγεία τους σε μακροχρόνια βάση. Άρα, παιδιά και ενήλικες πρέπει να συμμετέχουν σε διάφορες δραστηριότητες για να βελτιώσουν την καρδιαγγειακή τους αντοχή ώστε η σωματική άσκηση σε συνδυασμό με τη σωστή διατροφή να βοηθήσουν στην αποφυγή της εμφάνισης νοσημάτων όπως αυτά που αναφέρθηκαν προηγουμένως.

Η παιδική και η σχολική ηλικία είναι η καταλληλότερη χρονική περίοδος για την τροποποίηση της διατροφικής συμπεριφοράς και των συνηθειών της σωματικής άσκησης, καθώς η μετέπειτα στάση ζωής των παιδιών εξαρτάται από τις γνώσεις και τα βιώματα που αποκτούν την περίοδο αυτή τα οποία προέρχονται κυρίως από τη σχολική ζωή. Και εδώ ακριβώς έρχεται ο ρόλος του σχολείου και του μαθήματος φυσικής αγωγής να πρωταγωνιστήσει.

Το μάθημα της φυσικής αγωγής παρέχει τις καλύτερες ευκαιρίες για να αναπτυχθούν οι κινητικές δεξιότητες, αλλά και οι θετικές στάσεις ως προς την άσκηση και την υγεία στα παιδιά. Οι καθηγητές φυσικής αγωγής έχουν τη δυνατότητα άμεσης επίδρασης για τη βελτίωση της δημόσιας υγείας, παρακινώντας τους μαθητές να συμμετάσχουν στις φυσικές δραστηριότητες και βοηθώντας τους να αναπτύξουν συνήθειες για δια βίου άσκηση. Πρέπει όμως να αλλάξει ο προσανατολισμός του μαθήματος φυσικής αγωγής και να υιοθετηθεί το μοντέλο «άσκηση για υγεία», καθώς έχει αναφερθεί ότι το μάθημα φυσικής αγωγής στο ελληνικό σχολείο, εφοδιάζει τους μαθητές με περιορισμένες δυνατότητες όσον αφορά τους παραπάνω σκοπούς (θετικές στάσεις ως προς την άσκηση για τη διαφύλαξη της υγείας).

Σε μια έρευνα που έγινε αναφέρθηκε για τη σχολική φυσική αγωγή ότι « η μέθοδος που έχει επιλεγεί μέχρι σήμερα, δηλαδή η εκμάθηση αθλητικών δεξιοτήτων στους νέους στα χρόνια της εκπαίδευσης, που θεωρητικά θα οδηγούσε τους μετέπειτα πολίτες να έχουν δημιουργήσει τη συνήθεια και την τάση για συμμετοχή σε φυσικές δραστηριότητες, δεν πέτυχε σε παγκόσμια κλίμακα. Δημιουργείται λοιπόν, αντί για εκμάθηση δεξιοτήτων και σπορ, η απαίτηση για πληροφόρηση και η μάθηση αρχών εξάσκησης, διατροφής, συνηθειών για φυσική δραστηριότητα, συνηθειών υγιεινής διαβίωσης κ.α.

Σε μια άλλη παγκόσμια έρευνα που παρουσιάστηκε σε παγκόσμιο συνέδριο κορυφής για τη φυσική αγωγή, που πραγματοποιήθηκε στο Βερολίνο « έφερε στο φως στοιχεία που οδηγούν στο αβίαστο συμπέρασμα της συνεχώς δυσκολότερης κατάστασης στην οποία περιέχεται η φυσική αγωγή παγκόσμια. Στην αναφορά τους οι ευρωπαίοι ερευνητές επισημαίνουν ότι αφιερώνεται μη ικανοποιητικός χρόνος για τη φυσική αγωγή, ουσιαστικά πολύ κάτω από το ελάχιστο, ειδικότερα στα πρώτα χρόνια του σχολείου και στην ηλικία 17-18 ετών. Η ποιότητά της δεν ελέγχεται, ιδίως στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, λόγω της πολύ φτωχής εκπαίδευσης των διδασκόντων». Ειδικότερα στην αναφορά τους για τη φυσική αγωγή στην Ελλάδα επισημαίνουν ότι «παρά το γεγονός ότι η φυσική αγωγή είναι υποχρεωτική, δεν είναι αποτελεσματική. Πολλά σχολεία έχουν ελάχιστες, αν όχι καθόλου, εγκαταστάσεις και όταν ο καιρός είναι άστατος τα μαθήματα αναβάλλονται. Οι μαθητές από την πλευρά τους θεωρούν τη φυσική αγωγή στο σχολείο σα χαμένο χρόνο».

Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω, έχοντας κατά νου το γεγονός ότι η σχολική φυσική αγωγή είναι το κυριότερο μεταφορικό μέσο για να προαχθεί η υγεία και να αυξηθεί η φυσική δραστηριότητα σε νέους ανθρώπους, γνωρίζοντας ότι η άσκηση μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στην καταπολέμηση της παχυσαρκίας και μπορεί επίσης να μειώσει κατά πολύ τον κίνδυνο πρόκλησης καρδιαγγειακών νοσημάτων και τέλος θεωρώντας ότι ένας από τους στόχους της φυσικής αγωγής για τη δημόσια υγεία είναι να προετοιμάσει τους μαθητές για μια φυσιολογική φυσική δραστηριότητα για όλη τη διάρκεια της ζωής τους, θεωρούμε ότι η γενική φιλοσοφία και οι στόχοι του μοντέλου φυσικής αγωγής «άσκηση και υγεία», είναι αυτό που ταιριάζει στο ελληνικό σχολείο και στο μάθημα της φυσικής αγωγής.

Συνήγορος στην παραπάνω άποψη είναι η σχηματοποιημένη παράσταση του μοντέλου της δια βίου άσκησης για την υγεία (Blair, 1989), που μας λέει ότι η συνήθεια στην άσκηση στην παιδική ηλικία, συνεπάγεται άσκηση και στους ενήλικες και έτσι η υγεία στην παιδική ηλικία συνεπάγεται και υγεία στους ενήλικες.

Ο όρος άσκηση σχετιζόμενος με την υγεία, περιλαμβάνει τη μεταβίβαση γνώσεων, εμπειριών, ικανοτήτων (ψυχοκινητικών και συμπεριφοράς), στάσεων και αυτοεκτίμησης, που σχετίζονται με την προώθηση της εμπλοκής σε φυσική δραστηριότητα στο παρόν και στο μέλλον. Η διδασκαλία στην άσκηση για υγεία περιλαμβάνει μάθηση μέσα από ενεργητική συμμετοχή, χρησιμοποιώντας φυσικές δραστηριότητες με συγκεκριμένους σκοπούς, τόσο κινητικούς, όσο και γνωστικούς - μαθησιακούς. Η σκόπιμη αθλητική δραστηριότητα περιλαμβάνει διδασκαλία και πρακτική εμπειρία μέσα από ομαδικά αθλήματα, χορό και ατομικές δραστηριότητες.

Θα πρέπει λοιπόν να διδαχτούν όλες οι παράμετροι στο μάθημα της φυσικής αγωγής με στόχο τη δια βίου άσκηση και υγεία, γιατί έχει αποδειχτεί ότι η φυσική δραστηριότητα έχει φυσική επίδραση στη φυσική και διανοητική υγεία των νέων ανθρώπων. Επίσης τα σχολεία αποτελούν τον ιδανικό χώρο για την προώθηση των προγραμμάτων υγείας, επειδή σχεδόν όλος ο παιδικός πληθυσμός φοιτά σε αυτά και φυσικά υπάρχουν και επιστημονικές αποδείξεις ότι τα σχολικά πρωταθλήματα έχουν προωθήσει με επιτυχία γνώσεις, εμπειρίες, συνήθειες και συμπεριφορές στους μαθητές τόσο της πρωτοβάθμιας, όσο και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Τα σχολεία επίσης έχουν πολλές πιθανότητες να βελτιώσουν την υγεία των νέων ανθρώπων με παροχή προγραμμάτων και υπηρεσιών που προωθούν την ευχάριστη και δια βίου φυσική δραστηριότητα. Τέλος, θα πρέπει να επιμείνουμε στα προγράμματα της δια βίου άσκησης και υγείας, καθώς πολλά παιδιά κάνουν καθιστική ζωή και η συμμετοχή σε φυσική δραστηριότητα μειώνεται περισσότερο κατά την εφηβεία και να λάβουμε σοβαρά υπόψη ότι τα πρότυπα υγιούς συμπεριφοράς συχνά αποκτώνται και εδραιώνονται κατά την παιδική και εφηβική ηλικία. Οπότε εκεί θα πρέπει να κάνουμε την παρέμβασή μας σαν εκπαιδευτικοί.

Συμπληρωματικές των όσων αναφέρθηκαν παραπάνω, είναι και δυο από τις αιτίες δημιουργίας των αναλυτικών προγραμμάτων. Τα αναλυτικά προγράμματα στο σχολείο, πέραν των άλλων, υπάρχουν για να βοηθήσουν την ανάπτυξη ανθρώπων με ανεξάρτητη σκέψη και δράση και την ετοιμότητα του μαθητή για τη συμμετοχή του στην κοινωνία. Οι μαθητές δηλαδή μετά το σχολείο θα πρέπει να είναι υγιείς και παραγωγικοί, να είναι ικανοί να δεχθούν εξειδικευμένη εκπαίδευση σε συγκεκριμένες εργασίες (χειρωνακτικές ή πνευματικές) και να έχουν μια υψηλή ποιότητα ζωής για όλο το εύρος της ζωής τους. Αν οι μαθητές δε μάθουν μέσα από το σχολείο και μέσα από τη διδασκαλία πώς να φροντίζουν την υγεία τους ή πώς να προλάβουν κάποιες ανεπιθύμητες καταστάσεις και ανθυγιεινές συμπεριφορές, δε θα καταστούν στη συνέχεια ικανοί και υγιείς πολίτες, επιβαρύνοντας συνεχώς τον οικογενειακό τους προϋπολογισμό σε φάρμακα και ιατρούς και χάνοντας αρκετές ώρες παραγωγικής και δημιουργικής εργασίας.

Οι γνώσεις λοιπόν και οι θετικές στάσεις των μαθητών σε θέματα άσκησης και υγείας, θα βοηθήσουν την πρωτογενή πρόληψη των χρόνιων νοσημάτων, πρόληψη που θα πρέπει να αρχίσει νωρίς, ήδη από την παιδική ηλικία, για να μπορέσει να ελαττωθεί η συνεχώς αυξανόμενη θνησιμότητα από καρδιαγγειακά νοσήματα. Με τη δημιουργία προγραμμάτων παρέμβασης από τις μικρές ηλικίες και φυσικά σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης, είναι δυνατόν να αποκτήσουν τα παιδιά τέτοια συμπεριφορά στον τρόπο ζωής, διατροφής και άσκησης, που θα επηρεάσει θετικά την υγεία τους και την ποιότητα ζωής τους σε μακροχρόνια βάση. Εξάλλου, όπως προαναφέρθηκε, τα πρότυπα υγιούς συμπεριφοράς αποκτώνται και εδραιώνονται κατά την παιδική και εφηβική ηλικία.

Έτσι μέσα από πρόγραμμα μαθήματος που σχετίζεται με τη «δια βίου άσκηση και υγεία», ο μαθητής θα μάθει τα αποτελέσματα, τις ωφέλειες και τους κινδύνους της άσκησης, καθώς και τις ασφαλείς και τις αποτελεσματικές πρακτικές άσκησης, στοιχεία απαραίτητα για να μπορεί να αθλείται με τους συμμαθητές του, αλλά και να μπορεί και αργότερα, σαν ενήλικας, να ασχοληθεί σωστά και με ασφάλεια σε μια αθλητική δραστηριότητα. Επιπλέον, θα αποκτήσει εμπειρίες μέσα από το σχολείο για ένα μεγάλο εύρος φυσικών δραστηριοτήτων, αλλά και θα βελτιώσει τις στάσεις του ως προς την άσκηση, την αυτοεκτίμησή του και την εμπιστοσύνη του στις ατομικές του ικανότητες.

Ας αναρωτηθούμε για λίγο τη φύση του στόχου, ή μάλλον των στόχων επίτευξης που θα δώσουμε μέσα από ένα τέτοιο μοντέλο αναλυτικού προγράμματος στους μαθητές μας. Συνεχής και σωστή άσκηση σε όλη τη ζωή, θετικές στάσεις για την άσκηση με σκοπό μια υγιεινή και δραστήρια ζωή. Ο στόχος είναι πολύ πλατύς και για να επιτευχθεί περιλαμβάνει πληθώρα δραστηριοτήτων. Οι μαθητές λοιπόν, σύμφωνα με αυτό το μοτίβο, διδάσκονται πολλές φυσικές δραστηριότητες με σκοπό να εκτελούνται σε όλο το φάσμα της ζωής τους, εκπαιδεύονται με τέτοιο τρόπο, ώστε να κατανοήσουν τον δραστήριο τρόπο ζωής, επιμορφώνονται για τα αγαθά που σχετίζονται με την υγεία και αναπτύσσονται αρμονικά μέσα από τις αθλητικές δραστηριότητες. Το μάθημα της φυσικής αγωγής με βάση το μοντέλο της «δια βίου άσκησης και υγείας» δίνει πάντα βιώματα επιτυχίας και είναι ευχάριστο στους μαθητές, ο καθένας μπορεί να επωφεληθεί και να είναι καλός, ο καθένας, επίσης, μπορεί να βρει το κατάλληλο είδος άσκησης για τις προτιμήσεις και τις ικανότητές του. Έτσι με αυτόν τον τρόπο, εκτός του ότι αποκτά θετική στάση για την άσκηση, βλέποντας την ατομική του πρόοδο και επιτυχία, αναπτύσσει και αισθήματα εμπιστοσύνης για τις προσωπικές του ικανότητες.

Επιγραμματικά λοιπόν τα οφέλη για τους μαθητές σαν παιδιά, αλλά και αργότερα, σαν ενήλικες, εκτός από την ευχαρίστηση από τη συμμετοχή στις αθλητικές δραστηριότητες, είναι η μείωση του βάρους και η αποφυγή της παχυσαρκίας, που οδηγεί στον περιορισμό της πιθανότητας για την ανάπτυξη στεφανιαίας νόσου, προστασία από διαβήτη, άρα σε περιορισμό της θνησιμότητας, ευεργετική επίδραση στις αρθρώσεις και προστασία από οστεοπόρωση, οφέλη για τη ψυχική υγεία και θετική επίδραση στην ηθική και κοινωνική ανάπτυξη.

Ο μαθητής λοιπόν που θα είναι κατάλληλα εκπαιδευμένος για να πετύχει τους στόχους του προγράμματος που θα σχετίζεται με τη δια βίου άσκηση και υγεία, θα έχει μάθει όλες τις απαραίτητες δεξιότητες, ώστε να εκτελεί επιτυχημένα μια ποικιλία κινητικών δραστηριοτήτων, θα μπορεί να συμμετέχει τακτικά σε φυσική δραστηριότητα τις περισσότερες ημέρες της εβδομάδας, θα γνωρίζει τον τρόπο καταγραφής και ελέγχου της συμμετοχής του στη φυσική δραστηριότητα και θα γνωρίζει την ποσότητα φυσική δραστηριότητας που συστήνεται για ωφέλεια στην υγεία του. Επίσης θα είναι σε θέση να κατανοήσει ότι η φυσική δραστηριότητα περιέχει ένα πλήθος ευκαιριών για ψυχαγωγία, προσωπική έκφραση και επικοινωνία και θα γνωρίζει ότι η έννοια ευεξία συμπεριλαμβάνει πολλές περισσότερες παραμέτρους, από το να είναι κάποιος μόνο κινητικά δραστήριος (π.χ. συμπεριλαμβάνει άλλες συμπεριφορές σχετικές με την υγεία όπως ισορροπημένη διατροφή, αποφυγή καπνίσματος κ.α). Ο μαθητής λοιπόν υιοθετεί ένα δραστήριο τρόπο ζωής, που τον βοηθά να αποδώσει τα μέγιστα των ικανοτήτων του και τελικά κατανοεί πλήρως το ρόλο που διαδραματίζει η τακτική φυσική δραστηριότητα στην επιδίωξη της δια βίου υγείας και ευεξίας.

Όλα τα παραπάνω ο μαθητής θα τα πετύχει μέσα από ένα άρτιο πρόγραμμα σχολικής φυσικής αγωγής, που θα πρέπει να παρακινεί σωστά και τα δυο φύλα, για να αναπτύξουν ένα υψηλό επίπεδο φυσικής κατάστασης, να περιλαμβάνει προγράμματα αξιολόγησης της φυσικής κατάστασης στο σχολείο και να επικεντρώνει τη βελτίωση σε προγράμματα φυσικής αγωγής και υγείας. Επειδή λοιπόν έχει αποδειχτεί ότι τα επίπεδα φυσικής δραστηριότητας στους ενήλικες συσχετίζονται με τις συνήθειες φυσικής δραστηριότητας που καθιερώθηκαν από την παιδική ηλικία και έχει γίνει γνωστό ότι υπάρχουν θετικά στοιχεία της άσκησης για την υγεία για άτομα όλων των ηλικιών, συμπεραίνεται ότι τα σχολικά προγράμματα φυσικής αγωγής θα πρέπει να είναι τα μόνα και κυριότερα μέσα που παρέχουν τη δυνατότητα και τη γνώση στους μαθητές για σωστή και για δια βίου άσκηση. Επιπλέον, οι καθηγητές φυσικής αγωγής έχουν τη δυνατότητα να επιδράσουν θετικά στη βελτίωση της δημόσιας υγείας, ενθαρρύνοντας τη συμμετοχή των μαθητών στις φυσικές δραστηριότητες και βοηθώντας τους να αποκτήσουν υγιεινές συνήθειες και συνήθειες άσκησης για όλη τους τη ζωή.

Η άσκηση για υγεία είναι μια σύγχρονη κοινωνική ανάγκη και ήδη αποτελεί ένα βασικό συνθετικό των σχολικών προγραμμάτων φυσικής αγωγής σε πολλές χώρες. Αν δεχτούμε ότι ο πρωταρχικός στόχος της εκπαίδευσης είναι να συνεισφέρει στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ανθρώπων, θα πρέπει και στη χώρα μας η σχολική φυσική αγωγή να συμβαδίσει με τις άλλες χώρες, εφόσον φιλοδοξεί να συμβάλει ουσιαστικά στην ποιότητα ζωής μετά το σχολείο κι όχι απλώς να περάσει ως ένα ακόμη από τα μαθήματα του αναλυτικού προγράμματος.

Παιδιά που έχουν θετική αντίληψη και επαρκή γνώση για την ευεργετική επίδραση της άσκησης έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να υιοθετήσουν έναν μη καθιστικό τρόπο ζωής, έναν τρόπο ζωής, όπου η άσκηση θα αποτελεί βασικό συστατικό της στοιχείο. Επομένως, η μεγαλύτερη πρόκληση για τον εκπαιδευτικό της φυσικής αγωγής σήμερα είναι η μετουσίωση και μεταφορά του ορμέμφυτου της κίνησης που χαρακτηρίζει τα παιδιά σε κινητική συμπεριφορά έξω από το σχολείο, στη μετέπειτα ζωή τους. Δεν υπάρχει πιο παιδαγωγικός στόχος από το να εκπαιδευτούν οι μαθητές στο πώς να διαφυλάσσουν και να προάγουν την υγεία τους μέσω της άσκησης. Γιατί, σύμφωνα με τη ρήση του Schopenhauer: «Η υγεία δεν είναι το παν, αλλά χωρίς υγεία τα πάντα είναι ένα τίποτα».

 

Βιβλιογραφία

1. Benedicte D, Bourdeaudhuij I, Tangle A, Hills A, De Bode P.(2004). Changes in physical activity and psychosocial determinants of physical activity in children and adolescents treated for obesity . Patient Education and Counseling, 55, 407-415.
2. Blair S. (1995). Exercise prescription for health. Quest, 47, 338-353
3. Corbin C, Whitehead J, Lovejoy P. (1998). Youth physical fitness awards. Quest , 40, 200 - 218 .
4. Καφάτος Α, Καφάτου Ε, Μανιός Γ, Τζίμης Λ. (2001). Προαγωγή της υγείας , Ηράκλειο, Πανεπιστήμιο Κρήτης, Τμήμα Ιατρικής, Τομέας Κοινωνικής Ιατρικής και Διατροφής, Παιδιατρική Βορείου Ελλάδος.
5. Keating X, Kulinna P, Silverman S. (1999). Measuring teaching behaviors, lesson context and physical activity in school physical education programs. Measurement in physical education and exercise science , 3(4), 207-220.
6. Κιουμουρτζόγλου Ε. (1999). Νέες Τάσεις και Προτάσεις : Η Φυσική Αγωγή σε κίνδυνο. Αθλητική Απόδοση και Υγεία , 1(3), 223-224.
7. Koutedakis Y, Bouziotas C. (2003). National physical education curriculum : motro and cardiavascular health related fitness in Greek adolescents. British Journal of Sports Medicine, 37, 311-314 .
8. Lean A, Norstrom I. (1995). Evidence of the role of physical activity and cardiorespiratory fitness in the prevention of coronary heart disease. Quest, 47, 311-319.
9. Morris H. (1991) The role of school physical education in public health. Research Quarterly for Exercise and Sport, 62(2), 143-147 .
10. Trost S. (2004). School physical education in the post report era : An analysis from public health. Journal of teaching in physical education, 23, 318-337 .
11. Warren J. M, Henry C.J.K, Lightowler H.J, Bradshaw S.M, Perwaiz S. (2003). Evaluation of a pilot school programme aimed at the prevention of obesity in children. Health Promotion International, 18(4), 287, 296.

.

[ ΠΗΓΗ: ΠΕΠΦΑ ]